Umayalpuram K. Sivaraman enfant, avec sa kanjira.
Selon la source de la photo, elle daterait de 1938, ce qui lui ferait 3 ans, ce qui me semble peu vraisemblable.
En tout cas, même s’il en a 5 ou 6 en fait, le geste est déjà là. Et quel geste !
Voir Geste : U.K. Sivaraman
voir Gestes (16)
RECENSIE, Ton Maas op 01 mei ’10, 00:00, bijgewerkt 3 mei 2010 17:48
AMSTERDAM – Prattyush Banerjee * * * * *
De Noord-Indiase sarod oogt bescheidener dan de sitar, maar behoort tot de lastigst te bespelen luiten. Het schijnbare gemak waarmee Prattyush Banerjee er klanken aan weet te ontfutselen die doen denken aan Ry Cooders slidespel in de film Paris Texas typeert hem al meteen als grootmeester. Want helderheid van toon en sustain zijn zo ongeveer de heilige graal van het sarodspel.
De alaap, het metrumloze voorspel van de raga, klinkt op sarod gespeeld nog intrigerender en mysterieuzer dan bij de sitar, want in vaardige handen zijn de glissandi wendbaarder, hebben ze een groter bereik en worden ze geleidelijk steeds onstoffelijker, tot ze oplossen in het niets.
Prattyush Banerjee uit Calcutta is een musicus die techniek en emotie perfect weet te combineren. Hij begon zijn optreden donderdagavond in het Amsterdamse Tropentheater met een enkele raga die ruim een uur duurde en waarvan het voorspel zowat een half uur in beslag nam. Na de pauze volgden nog twee kortere stukken in andere toonsoorten, waarbij ook de speels plagerige interactie tussen Banerjee en de voortreffelijke tablaspeler Ashis Paul voor enerverende momenten zorgde.
Bij de toegift waarschuwde Banerjee het publiek vriendelijk voor een experiment, waaraan hij toevoegde: ‘I hope this reaches you in the right spirit.’ De mini-raga die volgde, bleek een bewerking van Bachs Jesus bleibt meine Freude uit Cantate 147. Voor mindere goden een riskante onderneming, maar Banerjee wist het deuntje om te toveren in een fascinerende muzikale exercitie vol verrassende wendingen en modulaties.
Ton Maas
Tuning the tarafs
You may surf to http://www.volkskrant.nl/ and search for « Prattyush » but the article is not free, I paid for it.
Here come’s my shaky translation:
Sarod player from Calcutta combines technique and emotion
REVIEW, Ton Maas on May 1 ’10 , 0:00, updated May 3, 2010 5:48 p.m.
Prattyush Banerjee * * * * *
Amsterdam – North Indian sarod looks modest compared to the sitar, but is among the hardest to play lutes. The apparent ease with which Prattyush Banerjee knows how to steal sounds out of it, reminiscent of Ry Cooder’s slide guitar in the film Paris Texas, immediately characterizes him as Grand Master. For clarity of tone and sustain are pretty much the holy grail of playing sarod.
On the sarod the Alap, the free flowing prelude of the raga, sounds even more intriguing and mysterious than on the sitar, since, in skilled hands, the agile glissandi have a longer range and they are gradually becoming immaterial until they dissolve into nothingness.
Prattyush Banerjee, a musician from Calcutta, perfectly combines technique and emotion. He began his performance Thursday night at Tropentheater in Amsterdam with a single raga which lasted over one hour, from which half was taken by the prelude. The break was followed by two shorter pieces in different scales, showing playful teasing interaction between Banerjee and the excellent tabla player Ashis Paul providing exciting passages.
Ashis Paul – Subtlety personified on tabla
For his encore Banerjee warned the public for a friendly experiment, adding: « I hope this Reaches you in the right spirit. » The mini-raga that followed, was an adaptation of Bach’s Jesus bleibt meine Freude from Cantata 147. For many a risky venture, but Banerjee knew how to turn the tune into a fascinating musical exercise full of surprising twists and modulations.
The last note of Prattyush’s concert in Amsterdam. Aura is playing the tanpura. Joy remains on her face.